Wiązanie dynamiczne jest procesem łączenia funkcji (wywołania procedury) z określoną metodą (sekwencją kodu) w czasie wykonywania. Oznacza to, że funkcja wykonywana przez metodę pozostaje nieznana do momentu uruchomienia -czas. Wiązanie dynamiczne jest również określane jako wiązanie w czasie działania lub późne wiązanie.
Koncepcja wiązania jest ściśle powiązana z innymi obiektowymi koncepcjami programowania, takimi jak dziedziczenie i polimorfizm. Wiązanie oznacza po prostu powiązanie między definicją metody i wywołaniem metody. Rzeczywiste obiekty są używane podczas wykonywania do wiązania. Dynamiczne wiązanie umożliwia programistom łączenie nowych sekwencji kodu i obiektów z systemem bez zmiany istniejącego kodu, co eliminuje instrukcje przełączania. Nadpisanie metody jest dobrym przykładem wiązania dynamicznego.
Przeciwieństwem wiązania dynamicznego jest wiązanie statyczne. W przeciwieństwie do wiązania dynamicznego, podczas kompilacji występuje wiązanie statyczne. Czasami nazywa się to wczesnym wiązaniem, ponieważ wiązanie występuje przed uruchomieniem aplikacji. Dobrym przykładem wiązania statycznego jest przeciążanie metod. Inną kluczową różnicą między dwoma typami powiązań jest to, że wiązanie statyczne wykorzystuje informacje o klasie do wiązania, podczas gdy wiązanie dynamiczne wykorzystuje obiekty do rozstrzygania wiązania. Czas wystąpienia wiązania wpływa na ogólną wydajność programu. Jeśli wiązanie nastąpi wcześniej, zwiększa się bezpieczeństwo i wydajność, a elastyczność maleje.
