Dmuchanie na diament, pocieranie papierem ściernym, obserwowanie, jak się błyszczy i jak załamuje światło, to sposoby na określenie jego autentyczności. Badanie niedoskonałości diamentu to kolejna technika, ale wymaga to specjalnego urządzenia do powiększania jubilera zwanego lupą.
Oddychanie gorącego powietrza na brylant pomaga określić, czy jest prawdziwe. Jeśli diament zamarza, jest fałszywy. Prawdziwe diamenty nie zatrzymują ciepła, podczas gdy fałszywe diamenty. Diamenty są jednym z najtrudniejszych materiałów w znanym świecie, a papier ścierny nie może ich zarysować. Jeśli pocieranie diamentu papierem ściernym powoduje jego zadrapanie, diament nie jest prawdziwy.
Diamenty odbijają światło w bardzo specyficzny sposób. Podniesiony do światła, wewnętrzny blask diamentu wydaje się szary i biały, podczas gdy światło rozproszone przez diament pojawia się jako tęcze na pobliskich powierzchniach. Diament, który ma tęcze lśniące wewnątrz kamienia, gdy jest trzymany w świetle, jest jedynie pretendentem.
Diamenty mają tendencję do refrakcji i zginania światła w wyjątkowy sposób. Pomiar tej jakości nazywany jest współczynnikiem załamania światła. Współczynnik załamania prawdziwego diamentu jest znacznie wyższy niż współczynnik fałszywego diamentu. Po nałożeniu na wydruk gazety, prawdziwy diament wygina światło tak intensywnie, że czerń nie może prześwitywać.
Obserwowanie diamentu przez lupę ujawnia pewne cechy charakterystyczne dla prawdziwych diamentów. Ostre krawędzie i niedoskonałości węglowe, które mogą wyglądać jak małe przebarwienia, czarne lub białe plamki i drobne pęknięcia, są takimi charakterystycznymi cechami.
