Określenie "mistrzowska prędkość" w wierszu Roberta Frosta o tej samej nazwie odnosi się do trwałej, ponadczasowej jakości miłości. Poeta opisuje transcendentną jakość więzi między dwojgiem ludzi w miłości, którzy są w stanie wytrzymać upływ czasu poprzez wspomnienia.
Frost napisał wiersz jako hołd dla swojej córki, Irmy i jej narzeczonej, Johna Cone, w dniu ich ślubu w 1926 roku. Po raz pierwszy używa naturalnych form prędkości, takich jak ruch wiatru i wody, aby służyć jako kontrast z szybkością, jaką dają dwie osoby, które jednoczą się w miłości. Ta "prędkość główna" jest przenośna, a nie literalna, ponieważ nie można jej zmierzyć ani określić ilościowo. Jednak zdolność par do tworzenia trwałych wspomnień, które pogłębiają więź między ludźmi, wykracza poza fizyczny aspekt życia.
Ostatnia linijka wiersza "Razem od skrzydła do skrzydła i wiosła do wiosła" jest metaforą nierozerwalnego związku dwóch osób, które zdecydowały się połączyć swoje życie razem, w wyniku "mistrzowskiej prędkości". Co ciekawe, ta linia pojawia się także na nagrobku Frost z jego żoną, Elinor, wskazując wiersz jest autobiograficzny, a także hołd dla wiecznej natury miłości.
