"Romeo i Julia" Williama Shakespeare'a są wypełnione przykładami hiperboli, np. gdy Romeo mówi, że "jasność [Julii] policzka zawstydziłaby te gwiazdy, /jak światło dnia jest lampą; oczy w niebie /Czy dzięki przewiewnemu strumieniowi regionu tak jasno /Że ptaki śpiewają i myślą, że to nie była noc "(Akt 2). To stwierdzenie jest hiperboliczne, ponieważ Juliet nie świeci dosłownie jak słońce, a jej oczy w rzeczywistości nie powodują, że ptaki myślą, że jest dzień.
Romeo zmierza w kierunku hiperboli w ogóle, jak można się spodziewać po zakochanym nastolatku. Na przykład później mówi: "Tu nie ma świata bez murów Werony, /Ale czyściec, tortury, samo piekło" (Akt 3). Twierdzi, że jego życie poza Weroną jest dosłownie piekłem, ale tak naprawdę nie krzyczy w agonii na wieczność.
