Elżbietańczycy uważali, że los był głównym czynnikiem kontrolującym życie człowieka i był symbolem koła fortuny. Koło było używane do wyjaśnienia wysokich i niskich punktów życia danej osoby, a także losowości, z jaką te punkty wystąpiły.
Uważa się, że koło trzymało życie wszystkich ludzi. Ci ludzie, którzy osiągnęli wysoką pozycję na kole fortuny, tacy jak królowie lub szlachta, mogliby ostatecznie skończyć jako żebracy po prostu przez obrót koła. Koncepcja koła losu została również wykorzystana do wyjaśnienia pozornie przypadkowych przypadkowych momentów w życiu człowieka. Nikt jednak nie wiedział, kiedy koło się zatrzyma lub gdzie ktoś może skończyć na kole.
Ta koncepcja losu wyeliminowała zdolność osoby do kontrolowania własnego losu. Tragedie szekspirowskie, takie jak "Makbet" i "Król Lear", wykorzystują tę koncepcję losu, by udramatyzować ostateczny upadek postaci. W spektaklu "Makbet" główny bohater jest ofiarą koła losu, gdy podnosi się do pozycji politycznej władzy, a następnie popada w ruinę i ostatecznie umiera. W "Królu Learu" hrabia Kent również ma pozycję władzy, ale ostatecznie zostaje wygnany przez króla. Earl wraca do Kenta jako żebrak, symbolizujący jego kolej na kierownicę.
