Martin Luther napisał "Dziewięćdziesiąt pięć tez", ponieważ był niezadowolony z kilku praktyk Kościoła rzymskokatolickiego, w tym ze sprzedaży odpustów, nadużywania władzy kapłańskiej i mocy papieża. Twierdził także, że wiara, a nie uczynki, jest drogą do zbawienia. Ujawniając te argumenty, wywołał rewolucję religijną, która stała się znana jako protestancka Reformacja.
Nawet jako student, Marcin Luter zaczął mieć kłopoty z naukami Kościoła rzymskokatolickiego, że można osiągnąć zbawienie poprzez wykonywanie pewnych czynności. Jednak dopiero Kościół zaczął sprzedawać odpusty, że jego obawy teologiczne zbiegły się z obawami o korupcję kapłańską. Odpusty pozwoliły osobie, która przekazała pieniądze Kościołowi, na uniknięcie części kary doczesnej związanej z jego grzechami. Można też kupić odpusty, aby ograniczyć czasową karę kogoś innego, bez względu na to, czy żyli czy czyścili. Kiedy papież Leon X ogłosił nową rundę odpustów w 1517 r. W celu sfinansowania budowy Bazyliki Świętego Piotra, Luter oburzył się. Napisał "Dziewięćdziesiąt pięć tych", argumentując, że człowiek nie musiał płacić za odpuszczenie swoich grzechów, ponieważ takie przebaczenie jest ofiarowane przez Chrystusa swobodnie każdemu, kto się nawraca. Przywołując ich do drzwi kaplicy uniwersyteckiej w Wittenberdze w Niemczech, Luther rozpoczął dyskusję na temat potęgi Kościoła katolickiego, która doprowadziła do powstania ogromnej liczby nowych wyznań protestanckich.
