Starożytni Egipcjanie i Rzymian wierzyli, że żywa żyłka, zwana w języku łacińskim "vena amori", biegła od trzeciego palca do serca. Dlatego stworzyli tradycję noszenia obrączek na trzecim palcu, aby symbolizować wieczny związek między panną młodą a panem młodym. Nauka ostatecznie obaliła istnienie vena amori, ale tradycja nadal trwa.
We współczesnym społeczeństwie zachodnim kobiecy pierścionek zaręczynowy nosi się na jej trzecim palcu aż do dnia ślubu, podczas którego zostaje on przeniesiony na prawą rękę podczas ceremonii zaślubin. Pan młody następnie umieszcza swój ślubny zespół na jej trzecim palcu podczas wymiany ślubów. Po ceremonii panna młoda zwykle przesuwa swój pierścionek zaręczynowy przed swoją obrączką ślubną. To symbolizuje wypełnione zobowiązanie między oblubienicą, a także ich wieczną więź. Podczas ceremonii ślubnej panna młoda zazwyczaj umieszcza także obrączkę ślubną pana młodego na lewym trzecim palcu.
Warto zauważyć, że niektóre średniowieczne ceremonie ślubne chrześcijaństwa umieszczały obrączkę na kciuku ręki. Po powtórzeniu "W imię Ojca, Syna i Ducha Świętego" pierścień został przesunięty po jednym palcu, aż spoczął na trzecim palcu.
