Purytańscy koloniści z Nowej Anglii preferowali proste ubrania w stonowanych kolorach. W przeciwieństwie do powszechnego przekonania, nie nosili wyłącznie czerni.
Podczas gdy Anglicy nosili wyszukane, bardzo przystrojone ubrania, kolonialni osadnicy w Nowej Anglii ubierali się po prostu. Ozdobny strój duchownych w Kościele katolickim był postrzegany negatywnie przez purytan, którzy postrzegali go jako znak nadmiaru.
Podstawowymi materiałami do ubrania w Puritan w Nowej Anglii były płótno, wełna i inne ciężkie tkaniny. Kolory były często wyciszone i miękkie, a tkanina była barwiona w różnych odcieniach przy użyciu barwników pochodzenia roślinnego.
Mężczyźni nosili długie, luźne lniane koszule i krótkie spodnie, które były związane w kolano i nazywano "bryczesami". Skarpetki były długie i wykonane z wełny, a kurtki przyszły z rękawami lub bez. Kolonialne męskie buty były zazwyczaj gładkie, a czapki miały szerokie rondo.
Kolonialne purytańskie kobiety nosiły długie, luźne sukienki jako bieliznę, która czasami miała odpinane rękawy. Halki zakrywały bieliznę, a następnie długie suknie i spódnice. Fartuszek był zwykle noszony na wierzchu innych ubrań. Podobnie jak obuwie męskie, obuwie damskie było proste. Kobiece fryzury kolonialne były zwykle objęte czepkiem. Zarówno mężczyźni jak i kobiety nosili płaszcze i płaszcze jako ochronę przed deszczem.
