Niektóre z efektów imperializmu na kraje Azji Południowo-Wschodniej były przeniesieniem znacznej ilości dobrobytu z regionu, co przesunęło ukierunkowanie pracy regionu z rolnictwa na produkcję eksportu towarów i poprzednio niezależna gospodarka tego regionu staje się niebezpiecznie podatna na zmiany światowych cen i wahań popytu. Miliony ludzi w Azji Południowo-Wschodniej zostały zmienione przez zmiany gospodarcze i środowiskowe, które miały miejsce w wyniku równowagi zasobów naturalnych i zasobów uporządkowane i zdenerwowane przez rozległe przedsiębiorstwa kolonialne mające miejsce w regionie. Ogromna liczba robotników migrowała również do Azji Południowo-Wschodniej, w szczególności z Indii i Chin, i zmieniła istniejącą demografię etniczną, społeczną i religijną.
Przed rozszerzeniem potęg kolonialnych na Azję Południowo-Wschodnią region był ekonomicznie równy Europie. Jednym z efektów imperializmu było jednak nowe ekonomiczne uzależnienie od narodów Zachodu aż do połowy XX wieku. Reguły kolonialne pomogły także napędzać ruchy nacjonalistyczne i walki o samostanowienie w regionie.
Rozwój gospodarek eksportowych, które przetrwały do końca imperializmu, był czynnikiem wzrostu w okresie po II wojnie światowej. Po uzyskaniu niepodległości idee i koncepcje państwa narodowego, sądów i scentralizowanej biurokracji, które zostały wyniesione z cesarskich mocarstw, przyczyniły się do szybkiego rozwoju gospodarczego państw Azji Południowo-Wschodniej, takich jak Singapur, Tajlandia, Malezja i Indonezja.
