"Pieśń o miłości J. Alfreda Prufrocka" T.S. Eliot i "Moja ostatnia księżna" Roberta Browninga są przykładami dramatycznych wierszy monologowych. Dramatyczna poezja ma być prawdziwie głośna dla dorozumianej publiczności za pomocą przyjętego głosu.
"Soliloquy of the Spanish Cloister" Roberta Browninga to kolejny dramatyczny wiersz. Wiktoriański poeta wyróżnił się za użycie dramatycznego monologu w poezji. "Grammarian's Funeral" i "Abt Vogler" są innymi przykładami jego użycia dramatycznej techniki w poezji.
Umiejętności Browninga z dramatycznym monologiem wpłynęły na poetów takich jak Ezra Pound i T.S. Eliot. Wiersze "Canto" Pounda są przykładami poezji dramatycznej. "Killing Floor" autorstwa Ai ma również wpływ na technikę Browninga.
Sylvia Plath napisała dwa dramatyczne wiersze: "Lady Lazarus" i "Mirror". Dodatkowo John Berryman używa tej techniki w swojej serii "Dream Songs". Seria zawiera dramatyczne monologi "Mr. Bones" i "Henry". "Daffy Duck in Hollywood" Johna Ashberyego to kolejny przykład.
Poeta Robert Hayden podaje kolejny przykład dramatycznego monologu w "Noc, śmierć, Mississippi". Wiersz ten jest opowiadany z perspektywy starzejącego się członka Ku Klux Klana, gdy słucha linczu, jest zbyt stary i słaby, by dołączyć.
Rudyard Kipling oferuje dwa znane przykłady dramatycznej poezji "Sestina of the Tramp-Royal" i "Gunga Din."
