Programowanie strukturalne, takie jak używanie języka programowania C, zajmuje więcej pamięci komputera. Program opracowany przy użyciu podejścia strukturalnego może działać słabo, gdy liczba modułów w nim przekracza pewien zakres. Podejście to jest zawężone w kierunku rozwiązania konkretnego problemu i brakuje mu korzyści programowania obiektowego, który jest szeroko zorientowaną metodą.
Programowanie strukturalne nie jest odpowiednie do opracowywania dużych programów i nie pozwala na wielokrotne użycie jakiegokolwiek zestawu kodów. Jest implementowany poprzez stopniowe udoskonalanie funkcjonalności, co powoduje niestabilną strukturę i powoduje słabe wykonywanie funkcji, działań lub kontroli. Takie słabości powodują, że programiści muszą badać techniki programowania, które koncentrują się na strukturach danych, a nie tylko strukturach kontrolnych.
Metoda jest zgodna z podejściem odgórnym; w związku z tym nie rozwiązuje ona problemów systemów rzeczywistych, które nie mają jednolitego zasięgu. Programowanie obiektowe jest preferowane, ponieważ w przeciwieństwie do ustrukturyzowanej alternatywy, pozwala programistom na przejście od dowolnego punktu, takiego jak środek, w kierunku końca lub dołu programu. Jego kody są wielokrotnego użytku w programie.
Programowanie strukturalne ma swoje mocne strony, takie jak łatwość użycia przy pomocy schematów blokowych i rozbicie na mniejsze komponenty. Podejście to jest łatwe do przetestowania i poprawienia modułu po module. Jest łatwy w utrzymaniu.
