Poeci tradycyjnie używają aliteracji lub powtarzania spółgłosek w celu połączenia słów o różnych znaczeniach i przyczynienia się do rytmu, rytmu lub muzykalności utworu. Inną funkcją aliteracji jest onomatopeia; to znaczy reprezentować dźwięk akcji rozgrywającej się w wierszu.
Na przykład w "Inferno" Dantego poeta obserwuje "wznoszenie się wrzących bąbelków". Tutaj aliteracja polega na powtórzeniu dźwięków "b", które naśladują dźwięk wrzenia.
Inny przykład można znaleźć w "Howl" Allena Ginsberga, w którym poeta opisuje "wagoniki boxcars boxcars szuranie przez śnieg." Powtórzenie w tym wierszu jest całym słowem, ale aliteracyjne działanie spółgłosek polega na słyszalnym odtworzeniu dźwięku pędzącego pociągu towarowego.
