Ubrania purytańskie odzwierciedlają religijny pogląd, że ludzie powinni unikać nadmiaru materiału, aby bardziej skupić się na wewnętrznym pięknie i prawości. Z tego powodu odzież purytańska często unikała falbanek, koronek i kolorów, które wymagały drogich barwników .
Zakorzenione w augustiańskich naukach dotyczących afektacji, teologia Puritan wezwała do umiaru w rzeczach materialnych. Teologowie purytańscy, tacy jak William Perkins, nauczali, że umiar jest oznaką świętości i że dusza człowieka jest odpowiednio wypełniona bojaźnią Bożą. Nauki umiaru nie wymagały jednak, aby odzież była niemodna lub wyjątkowo ponura. Przeciwnie, jednostki miały po prostu unikać nadmiernego ozdabiania i noszenia ubrań, które były odpowiednie dla praktycznych i społecznych potrzeb danej okazji. Nauczanie to pozwoliło bogatszym i wpływowym członkom społeczeństwa na noszenie bardziej ozdobnych i drogich ubrań, podczas gdy niższe klasy miały nosić mniej ozdobne ubrania, bardziej odpowiednie dla ich stanowiska.
Podczas gdy wiele stereotypowych portretów purytanów przedstawia ich w czarnych ubraniach, czarne barwniki były w rzeczywistości dość drogie. Z tego powodu większość purytanów unikała czarnego ubrania, ponieważ koszt byłby postrzegany jako nadmierny. Przeciwnie, wiele z nich nosiło skromniejsze kolory, takie jak niebieski, brązowy, zielony i głęboki czerwony.
