Załamanie fali przy linii brzegowej następuje, gdy fala zbliża się do linii brzegowej pod kątem prostym, a grzbiet fali nad płytszą częścią wody porusza się wolniej niż grzbiet fali nad głębszą wodą. Fala załamuje się lub zgina, ponieważ głębokość pod grzbietem jest różna. Grzbiet fali nad głębszą wodą w końcu styka się z grzbietem nad płytszą wodą, czyniąc ją równoległą do brzegu.
Załamanie fali występuje również wokół okrągłej wyspy. Fala zbliża się z jednego kierunku i owija się wokół wyspy. Grzbiet fali zbliża się do lądu w sposób równoległy po wszystkich stronach wyspy.
Inna koncepcja, opisująca ruch fal, dyfrakcję, występuje, gdy fale napotykają przeszkodę przebijającą ich powierzchnię, na przykład wyspę. Inne charakterystyki behawioralne fal obejmują szumowanie, które występuje, gdy fale wchodzą do płytkiej wody, i pękanie, które występuje, gdy wysokość fali staje się tej samej wielkości co lokalna głębokość wody.
Fale są zdefiniowane przez wysokość, długość i okres. Wysokość to odległość między najniższą i najwyższą częścią fali, zwaną odpowiednio rynną i grzebieniem. Długość to odległość między grzbietami fali, a okres to czas, w którym dwa kolejne grzbiety przechodzą stały punkt.
