Arystoteles proponuje używanie umysłu zgodnie z cnotą, aby żyć szczęśliwym życiem. Kant proponuje praktyczny rozsądek, a nie impulsy lub pragnienia, aby osiągnąć właściwy stan ludzkiej egzystencji.
Arystoteles stwierdza, że szczęście nie jest fizyczną przyjemnością, ale harmonizuje umysł z cnotą. To, co jest najlepsze, to cnota. Intelektualne i emocjonalne części umysłu tworzą intelektualne i moralne typy cnoty. Ta cnota jest wyrażana przez umysł poprzez dobrowolne działanie.
Arystoteles proponuje wybór "złotego środka" pomiędzy zbyt dużą ilością emocji a zbytnim działaniem. Odwaga jest cnotliwa, gdy balansuje pomiędzy tchórzostwem a nierozważnością, ekstrawagancją i obojętnością. Sprawiedliwość ma miejsce, gdy każda osoba otrzymuje to, na co zasługuje. Każde odejście od średniej jest niesprawiedliwością.
Arystoteles stwierdza, że życie ostatecznego szczęścia i spełnienia jest życiem samotnej kontemplacji. Sugeruje jednak, że ten stan istnienia nie może zostać zrealizowany przez zwykłych śmiertelników. Twierdzi on, że największe szczęście można osiągnąć, stosując wartości moralne, by żyć życiem polityki i publicznego splendoru.
Filozofia moralna Kanta sugeruje, że rozsądek praktyczny zgodnie z nakazami moralnymi powinien prowadzić właściwe działania. Obowiązek powinien prowadzić właściwą akcję. Postępowanie zgodnie z wolą uniwersalnego prawa jest "imperatywem kategorycznym", który powinien kierować zachowaniem. Ludzkie istoty są celami, a nie środkami do osiągnięcia najszczęśliwszego możliwego życia.
