Psalm 91 jest wierszem złożonym przez Mojżesza lub Dawida, który daje zaufanie do bezpieczeństwa zapewnionego przez Boga czytelnikowi. Niektórzy uważają Psalm 91 za proroctwo mesjanistyczne, szczególnie po przeczytaniu jego drugiej połowy.
Wersety 1 i 2 Psalmu 91 przedstawiają Boga jako cień i fortecę, do której jego słudzy mogą iść, odpowiednio, w poszukiwaniu odpocznienia i ochrony. Wersety 3 i 4 porównują sługę Boga z ptakiem, który może zostać uwięziony przez myśliwego. Psalm wykorzystuje pułapkę myśliwego, aby wyjaśnić, jak różne problemy, takie jak choroba, mogą sprawić, że człowiek poczuje. Jednak psalm wyjaśnia, że Bóg może w przenośni uwolnić człowieka od takiej pułapki. Werset 4 w szczególności porównuje Boga do większego ptaka, który chroni swoje młode skrzydłami. Wersety od 5 do 10 poszerzają się o wyzwania, które Bóg obiecał ocalić swoich sług, włączając w to choroby, wojny i prześladowania ze strony złych.
Wersety od 11 do 13 wyjaśniają, że Bóg deleguje zadanie ochrony swoich sług wobec swoich aniołów. Ochrona tych aniołów pozwala sługom Bożym pokonać wpływ szatana, reprezentowanego przez lwa i węża. Mateusz 4: 6 stosuje ten fragment do Jezusa Chrystusa, który powoduje, że niektórzy czytelnicy widzą cały Psalm 91 jako wiadomość od Boga do Mesjasza. Ostatnie wersety, od 14 do 16, interpretuje się jako wypowiedziane przez samego Boga. Te wersety są ostateczną deklaracją, że Bóg słyszy modlitwy swoich sług i gotów jest chronić tych, którzy mu ufają.
