Indianie Cheyenne początkowo prowadzili siedzący tryb życia, uprawiając rośliny takie jak kukurydza i fasola. Jednak po wprowadzeniu koni od hiszpańskich kupców, Cheyenne stało się bardziej mobilnym społeczeństwem i zaczęło śledzić stada żubrów na Wielkich Równinach. Bizon zapewnił plemieniu żywność i materiały na ubrania i narzędzia. Cheyenne żyli w tipi, palili fajki i nosili ptasie pióropusze. Plemię Cheyenne należy do najbardziej znanych plemion rdzennych Amerykanów.
Naród Cheyenne składa się z trzech plemion, które łączyły się, tworząc Tsitsistas, co oznacza "ludzi o podobnych sercach". Wewnątrz tego narodu było 10 różnych grup, które rozciągały się na Wielkich Równinach. Ich domena rozciągała się od południowego Kolorado po czarne wzgórza Południowej Dakoty i jeziora Minnesoty.
Te plemiona żyły pokojowo, z mężczyznami polującymi i zbierającymi się kobietami. Dzieci spędzały czas na wyrabianiu garncarstwa z gliny. Wieczorem plemię zebrało się wokół dużego ognia, aby śpiewać, tańczyć i opowiadać historie.
Podobnie jak wiele plemion Indian amerykańskich, Cheyenne początkowo byli przyjaźni z europejskimi osadnikami i czasami handlowali z nimi. Jednak wraz z gorączką złota w latach 50. XIX wieku, napięcie wzrosło, gdy setki osadników zabierały coraz więcej ziemi od Indian. Po masakrze w Sand Creek w 1864 roku, gdzie białe milicje zabiły i okaleczyły prawie 200 mężczyzn, kobiet i dzieci Cheyenne, plemię Czejenów aktywnie zaangażowało się w serię bitew znanych jako Wojny Indyjskie.
Wielu Czejenów zginęło w bitwach, a jeszcze więcej umarło z powodu chorób i głodu. Ocalali zostali przeniesieni do rezerw w Oklahomie i Montanie.
