Przykładami drugorzędnych danych są raporty z badań, raporty rządowe, spisy ludności, raporty pogodowe, wywiady, Internet, podręczniki, raporty organizacyjne i dokumenty księgowe. Dane wtórne można zdefiniować jako informacje zebrane przez kogoś inny niż użytkownik. Wykorzystanie danych wtórnych pomaga badaczom oszczędzać zasoby (takie jak czas i pieniądze), których wymaga gromadzenie danych pierwotnych.
Inne źródła danych wtórnych to ustrukturyzowane wywiady, transkrypcje z grup fokusowych, publikowane teksty, przeglądy literatury i zapisy obserwacji. Zapisy pisane i przechowywane przez osoby prywatne (takie jak dzienniki i czasopisma) i dostępne dla innych osób również są uważane za źródła wtórne. Ponadto bazy danych, które przechowują informacje o społeczeństwie, takie jak statystyki wyborcze, rejestry, ubezpieczenia społeczne i informacje o mieszkaniach, są źródłami wtórnymi.
Jedną z głównych korzyści wynikających z wykorzystywania danych wtórnych jest to, że zostały już sprawdzone przez władze i odpowiednio wykorzystane w innym miejscu. Większość informacji została zaakceptowana i zatwierdzona do użytku przez różnych odbiorców. Z drugiej strony naukowcy uzyskują dane pierwotne, przeprowadzając rozmowy z respondentami. Może to również obejmować chodzenie na pole obserwacji zjawisk i rejestrowanie obserwacji. Zaletą zbierania danych pierwotnych jest to, że zadawane pytania są bezpośrednio dostosowane do potrzeb badacza. Ponadto można zadawać pytania uzupełniające w celu wyjaśnienia, co jest praktycznie niemożliwe przy użyciu większości drugorzędnych danych.
