Korelacja kliniczna jest zalecana, gdy wyniki testu diagnostycznego, w tym biopsji, prześwietleń lub MRI, są nieprawidłowe. W tym przypadku lekarz stosuje kombinację wyników z testu diagnostycznego i wiek pacjenta, poprzednia historia medyczna, test kliniczny i inne istotne wyniki w celu postawienia ostatecznej diagnozy.
Zgodnie z New Health Guide, lekarze często polegają na korelacji klinicznej po tym, jak obraz pacjenta lub skan tkanki jest nienormalny lub podejrzany. Podczas korelacji klinicznej dostawca opieki zdrowotnej porównuje i klinicznie przedstawia wyniki kliniczne pacjenta. Takie odkrycia mogą obejmować oznaki lub objawy określonej choroby lub stanu, takie jak obrzęk węzłów chłonnych. Na przykład pacjent z obrzękiem węzłów chłonnych wraz ze zmęczeniem może zostać poddany skanowi, na przykład rentgenowi, w celu ustalenia, czy podstawowa przyczyna jest widoczna podczas obrazowania. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości w obrazowaniu, lekarz może postawić diagnozę na podstawie objawów, wieku i historii pacjenta oraz innych kryteriów.
