Jest oczywiste, że pojęcie duchów istniało w czasach biblijnych (szczególnie jako obiekty histerycznego terroru), ponieważ w fragmencie Ew. Mateusza 14:26 Jezus chodzi po wodzie i jest mylony z duchem przez swoich uczniów. Ich reakcją jest przerażenie i płacz w strachu.
Oczywiście głównym "duchem" Biblii jest Duch Święty, a Jego opinia o innych duchach lub duchach jest zdecydowanie negatywna.
W Księdze Kapłańskiej 19,31 Bóg nakazuje Swoim naśladowcom, aby unikali tych, którzy mają łączność z tymi innymi duchami. W Księdze Kapłańskiej 20:27 jest powiedziane, że każdy mężczyzna lub kobieta o "znajomym duchu", wraz z czarodziejami, powinien zostać brutalnie zamordowany kamieniami.
Jedną z takich postaci biblijnych, która potrafi rozmawiać z duchami, jest kobieta z Endor (1 Samuela 28). Na rozkaz króla Saula przywołuje on ducha zmarłego proroka, Samuela, który wyjaśnia królowi, że żądając takiego powiadomienia, popełnił grzech.
W żydowskiej Biblii dusza jest opisywana jako mająca trzy części, z których tylko jedna - "neshamah" - odchodzi od Ziemi, by połączyć się z Bogiem. "Nefesz" nadal wędruje po miejscach, które były znane zmarłemu w życiu, podczas gdy "ruach" pozostaje w miejscu, w którym znajdują się fizyczne ciała zmarłego.
