Ostinato melodyczne to wzorzec nut, rytmów lub ruchów, które uporczywie powtarza się w utworze muzycznym. Ostinato towarzyszy melodii. Słowo pochodzi od włoskiego "uparty" i jest zwykle pluralizowane jako ostinati.
Ostinato melodyczne zapewnia utwór muzyczny o polimorficznej teksturze. Ostinato to melodyjny głos wykonywany z inną melodią. W ten sposób jest podobny do kontrłodek, piosenek partnera i rund. Jednak ostinato melodyczne składa się z powtarzających się wzorców dźwięków, zwykle w tej samej tonacji.
Tradycyjnie ostinati składa się z dokładnego powtórzenia. Jednak przy nowoczesnym użytkowaniu urządzenia dopuszczalne są zmiany i rozwój. Na przykład, linia w ostinato może zostać zmieniona w celu dopasowania zmienionych harmonii i klawiszy.
Melodic ostinato to centralny punkt muzyki improwizowanej, szczególnie jazzu i rocka. Jest również powszechny w przypadku muzyki afrykańskiej, boogie-woogie i Gnawa. Słynnym kawałkiem muzyki klasycznej z melodyjnym ostinato jest "Bolero" Maurice'a Ravela. Inne słynne dzieła klasyczne z ostinati to m.in. wstęp Igora Strawińskiego do "Rytuału wiosny" i koniec drugiej sceny w "Weselu Figara" Wolfganga Amadeusza Mozarta
W muzyce klasycznej XX wieku kompozytorzy często używali ostinati do stabilizowania boiska w różnych grupach. Na przykład, jednym typem ostinato jest crescendo Rossiniego. W tym zastosowaniu crescendo leży u podstaw powtarzającego się wzoru nut. Innym przykładem jest użycie basu jako powtarzającego się rytmicznego akompaniamentu do melodyjnego tematu utworu.
