Ucieczka uwarunkowań jest terminem używanym do opisania unikania bodźców przez podmiot lub zwierzę, zwykle w wyniku negatywnych doświadczeń, które prowadzą do zachowania. Jeśli dana osoba miała złe doświadczenia podczas pływania ocean, na przykład, opuszczenie lub uniknięcie sytuacji, która wymagała ponownego wejścia do oceanu, jest formą warunkowania ucieczki.
Uciekanie uwarunkowań jest częścią tak zwanego warunkowego warunkowania. Jest to zdefiniowane przez podmiot usuwający się z sytuacji lub bodźca.
Inną formą warunkowania awersyjnego jest warunkowanie unikowe. Jest to podobne do warunkowania ucieczki, choć pod pewnymi względami nieco inne.
Główna różnica między warunkowaniem ucieczki a warunkowaniem unikowym polega na tym, że uwarunkowany bodziec zostanie przedstawiony podmiotowi przed bodźcem przeciwnym. Działa to jako czynnik wyzwalający zachowanie unikania, gdy zostanie utworzone powiązanie. Sygnał świetlny, dźwiękowy lub inny jest często używany do poprzedzania bodźca; jest to zwykle nieszkodliwy wstrząs elektryczny w przypadku zwierząt.
Po skojarzeniu między bodźcem warunkowym a bodźcem przeciwnym, podmiot będzie działał w unikaniu, zanim pojawi się bodziec przeciwny. Często można to zaobserwować w ludzkich zachowaniach, na przykład od unikania lekarza, aż nie ma alternatywy, do znalezienia innych działań zamiast nieprzyjemnej aktywności.
