Metryczne wzorce odnoszą się do sposobu, w jaki poeta tworzy rytm, układając akcentowane i nieakcentowane sylaby w linii poezji. Wraz z długością linii, wzory metryczne są najbardziej podstawową techniką, którą zatrudnia poeta stworzyć rytm. Poeci wykorzystują w tym celu szereg różnych wzorów metrycznych.
Pięć najczęstszych wzorów metrycznych, czyli liczników, w poezji to: iambic, anapestic, trochaic, spondaic i dactylic. Podstawowa jednostka metryczna znana jest jako stopa. Stopa to połączenie sylab zestresowanych i nieakcentowanych. Linia poezji może składać się z jednej stopy lub 10 stóp. Jedna zaakcentowana sylaba, po której następuje jedna nieakcentowana sylaba, jest przykładem stopy iambicznej, podczas gdy stopa anaprzedmiotowa ma dwie nieakcentowane sylaby, po których następuje zestresowana sylaba. W większości przypadków stopa zawiera dwie lub trzy sylaby. Metryczne wzory odgrywają ważną rolę w poezji lirycznej. Nie wszystkie wiersze są jednak liryczne, więc nie każdy wiersz zawiera wzór metryczny. Wiersz bez licznika nazywany jest wolnym wierszem. Proste wzory metryczne często kojarzą się z poezją angielską. Na przykład, wszystkie sztuki Szekspira są napisane w nie-zhumowanym pentamie jambicznym, zwanym również pustym wierszem. Jego sonety są napisane w tradycyjnym rymowanym iromicznym pentametrze.
