Animozja między Irlandczykami i Anglikami ma długą historię, sięgającą czasów angielskiej reformacji w 1536 roku. Anglia zerwała z kościołem katolickim, podczas gdy Irlandczycy pozostali katolikami, a później angielscy monarchowie próbowali nawrócić się Irlandia siłą. Konflikty polityczne między oboma krajami dodatkowo zaogniły ludność.
Henryk VIII zerwał z kościołem katolickim w 1536 r., gdy papież odmówił mu rozwodu ze swoją żoną Katarzyną Aragon. Kolejni władcy rozszerzyli rozdźwięk między kościołem anglikańskim a katolicyzmem, a religijne prześladowania katolików stały się powszechnym zjawiskiem. Reformacja zbiegła się również z ponownym podbojem Irlandii, a monarchowie protestanccy zażądali od Irlandczyków konwersji lub odmowy władzy w nowym rządzie.
Angielska kontrola Irlandii pozostawała bolesnym tematem przez kilka stuleci, a na początku XX wieku bojowi separatyści walczyli o uwolnienie Irlandii z Wielkiej Brytanii. Ostatecznie podpisano traktat przyznający niepodległość większości Irlandii, pozostawiając najbardziej wysunięte na północ okręgi pod kontrolą Wielkiej Brytanii. Organizacje nacjonalistyczne zaczęły ponownie agitować o całkowicie autonomiczną Irlandię w latach 60., co doprowadziło do ponownej przemocy między protestantami i katolikami. Podczas gdy Porozumienie Wielkopiątkowe z 1998 r. Przywróciło część autonomii Irlandii i poszło daleko w kierunku stłumienia przemocy, jest wielu, którzy nie będą usatysfakcjonowani, dopóki cała wyspa Irlandii nie stanie się ponownie narodem.
