Hebrajski monoteizm rozpoczął się w biblijnych krajach Judy i Królestwa Północnego od 1000 do 586 lat pne. Idea jedynego boga została przekazana Abrahamowi na biblijnej górze Synaj. Juda skupiał się wokół współczesnej Jerozolimy, podczas gdy Królestwo Północne obejmowało części współczesnego Izraela.
Pierwszym praktykującym hebrajskiego monoteizmu, wiarą w jedynego boga, był biblijny charakter Abrahama. Historia początków hebrajskiego monoteizmu została opisana w biblijnej Księdze Rodzaju, która opisuje dialog między Abrahamem i Bogiem. Monoteizm oddzielił się od politeistycznych i bałwochwalczych praktyk w regionie przez takie grupy jak Asyryjczycy, Egipcjanie i Babilończycy.
