Dla Arystotelesa szczęście jest celem, który osiąga się przez praktykowanie dobrych cnót w ciągu swojego życia. Praktykowanie pozytywnych nawyków behawioralnych jest tym, w jaki sposób uchwycić ogólny cel ludzkiego życia.
Uświadomienie sobie własnych możliwości poprzez intelektualne rozważenie istoty szczęścia jest pierwszym krokiem do osiągnięcia szczęścia, mówi Arystoteles. Następna to utrzymywanie równowagi między dobrymi cnotami a złymi nawykami lub okolicznościami.
Szczęście nie jest materialnym bogactwem, ani przyjemnością, czy to duchową, czy inną. Jednak Arystoteles przyznaje, że zdrowie, stabilność, sukces, a nawet wygląd fizyczny są ważnymi czynnikami ogólnego ogólnego samopoczucia. Mimo to Arystoteles utrzymuje, że nawyki zachowań, a nie tylko szczęście, decydują o tym, czy ktoś naprawdę jest szczęśliwy.
