Według Encyclopaedia Britannica, Napoleon Bonaparte rozprzestrzenił nacjonalizm w Anglii, zmieniając równowagę sił w Europie i reszcie świata. Choć klęska Napoleona dotknęła klęskę kraju, Anglia otrzymała główną nagrodę za zwycięstwo. Dzięki temu Anglia stała się siłą dominującą w Europie i dużą częścią reszty świata w nadchodzących latach.
Podczas wojen napoleońskich Anglia była zmuszona walczyć nie tylko na froncie europejskim, ale także w innych częściach świata, takich jak Egipt, Indie, Indie Zachodnie, RPA i Stany Zjednoczone. Ten trwający konflikt służył wzmocnieniu brytyjskiej armii. Przed 23 latami wojny z Napoleonem liczył zaledwie 40 000 ludzi, ale w szczytowej fazie wojny armia brytyjska rozrosła się do siły bojowej ponad 250 000 żołnierzy. Gdy Napoleon został pokonany, Anglia zachowała przytłaczającą obecność wojskową. Pozwoliło to Anglii na rozpoczęcie programu ekspansji imperialnej, która znacznie zwiększyła moc kolonialną.
Encyklopedia Britannica wskazuje, że koniec konfliktu z Napoleonem doprowadził do reform w Anglii. Państwo stało się bardziej zdecentralizowane, pozostawiając więcej praw w rękach samorządnych obywateli. Chociaż centralny rząd nadal był potężny, a nie rzeczywistą demokrację, ta rosnąca liberalność dała "urodzonym Anglikom" większy udział w decyzjach dotyczących gospodarki i społeczeństwa. Wszystko to doprowadziło do większego poczucia brytyjskiego nacjonalizmu.
