Mimo rzekomych obserwacji w czasach współczesnych, syreny pozostają mitycznymi, półludzkimi, pół-rybopodobnymi stworzeniami, które pojawiają się w folklorze wielu kultur na różnych kontynentach, w tym w pierwszej znanej opowieści o asyryjskiej bogini Atargatis, oraz opowieści panafrykańskie o potężnym, wodnym duchu, Mami Wacie. Uczeni uważają, że legendy najprawdopodobniej pochodziły z spotkań z manatami lub innymi ssakami wodnymi i rozprzestrzeniały się (i nadal rozprzestrzeniają) za pomocą wyrazów ust , mieszając się z innymi pomysłami.
Europejskie ideały mogły powstać w wyniku mieszania się greckich legend o syrenach i prawdopodobnie zostały spopularyzowane przez żeglarzy, afrykańskich niewolników, a później przez pisarzy, takich jak różni autorzy i tłumacze "Tysiąc i jednej nocy" i Hansa Skandynawii Christian Andersen, który jest ukochany w swojej bajce z 1836 roku, "Mała syrenka".
Ewentualnie nazywany "mnichami morskimi", "ludźmi morza", "rusalkami" i "syrenami", termin "syrenka" pochodzi od staroangielskiego związku "morze" i "młoda kobieta". P.T. Barnum wzbudził zainteresowanie stworów swoją mistyfikacją z 1842 roku, która odsłoniła tak zwaną "Feejee Lady", fałszywą syrenę, która w rzeczywistości została wynajęta od bostońskiego właściciela muzeum.
Animal Planet zrobiło to samo w 2012 i 2013 roku, mniej nieszczęśliwie, dzięki dwóm specjalnościom "docufiction". Jednak istoty te były już wszechobecne w popkulturze, pojawiając się we wszystkim, od sztuki, telewizji i filmu, po balet i poezję, oraz w nowszym zjawisku cosplay.
