CPT oznacza bieżącą terminologię proceduralną i jest zarządzane przez AMA (American Medical Association). HCPCS oznacza powszechny system kodowania procedur medycznych i opiera się na CPT. HCPCS został opracowany w 1978 roku w celu zapewnienia znormalizowanego systemu kodowania do opisu konkretnych usług i przedmiotów. Wszystkie kody CPT są kodami HCPCS; jednakże kody HCPCS mają więcej niż jeden poziom, a kody poziomu II nie są CPT.
Kody CPT to kody poziomu I HCPCS. Inne kody HCPCS obejmują kody miejsca pracy, kody przychodów, kody typu usług, kody diagnozy i kody poziomu II. Ustawa HIPAA o ochronie i przenośności informacji i ochronie zdrowia nakazała zgłaszanie wszystkich oświadczeń zdrowotnych przy użyciu kodów HCPCS. CMS, Centers for Medicare i Medicaid Services, nadzoruje zarówno definicję, jak i użycie kodów HCPCS. Kody CPT mogą być używane do opisania świadczonych usług medycznych. Jednak przy rozliczaniu Medicare należy użyć kodów HCPCS.
Kody HCPCS poziomu II są alfanumeryczne i obejmują przede wszystkim materiały niemedyczne, produkty i procedury, takie jak urządzenia protetyczne, pogotowie ratunkowe, leki, dodatki do wlewów i pomocnicze materiały chirurgiczne nie zawarte w CPT. Kody HCPCS poziomu III są również nazywane lokalnymi kodami HCPCS i są przeznaczone do użytku w określonych jurysdykcjach i programach. Kody HCPCS poziomu III nie są uznawane w kraju.
Zestaw kodowy HCPCS został utworzony w 1978 r. i był początkowo używany na zasadzie dobrowolności, ale po przyjęciu ustawy o przenośności i odpowiedzialności za ubezpieczenie zdrowotne w 1996 r. kody te muszą być używane przez każdą organizację zdefiniowaną jako plan zdrowotny, wyjaśnia artykuł na HCPro.com. Gdy usługa lub procedura jest opisana tak samo przez kodowanie CPT i kodowanie HCPCS, wykorzystywany jest kod CPT. Gdy kod CPT zawiera instrukcje dodawania większej ilości informacji, używany jest kod HCPCS. W podręczniku HCPCS znajduje się 16 rozdziałów.
