Nacjonalizm jest ideologią, która sprzyja głębokiemu przywiązaniu do własnego narodu, podczas gdy segmentalizm jest lojalnością wobec określonej części kraju. Różnica między nacjonalizmem a sekciarstwem ma największe znaczenie w opisywaniu klimatu politycznego epoki antymetrów w Stanach Zjednoczonych, kiedy konflikt między północą a południem ogarniał nacjonalistyczne uczucia i doprowadził kraj do wojny domowej.
Encyklopedia filozofii Stanforda wyjaśnia, że nacjonalizm jest duchem o silnym pokrewieństwie z narodem, który jest jednostką etniczną i kulturową. Nacjonalizm podkreśla wartość tradycji, praktyk, obyczajów, instytucji, języka i historii narodu, często romantyzując te elementy i bagatelizując niedoskonałości. W kontekście historii nacjonalizm jest często używany do scharakteryzowania gorliwości, która sprowokowała narody Europy do zaangażowania się w dwie wojny światowe.
Przekrój stopnia w epoce wojny domowej Ameryka jest rzadkością wśród większości państw narodowych, ponieważ naród jest zazwyczaj pojedynczym podmiotem kulturowym. Tak więc mniejsze jednostki polityczne, takie jak miasta, nie mają wystarczającej niezależności kulturowej, aby wzbudzić lojalność silniejszą niż lojalność wobec narodu. Ponieważ Stany Zjednoczone były związkiem autonomicznych państw o własnej tożsamości, naród amerykański przed wojną domową nie miał silnej tożsamości narodowej i dążył do przywiązania do własnego państwa ponad lojalność wobec kraju.
