Starożytna Mezopotamia miała suchy klimat lodowcowy, podobnie jak Egipt i inne imperia starożytnego Bliskiego Wschodu. Mezopotamia znajdowała się w tak zwanym Iraku.
Mezopotamia, która przekłada się na "kraj pomiędzy rzekami", doznała ciężkiej, zimnej suszy o masie 6200 stopni Celsjusza. Było to nagłe, krótkotrwałe ochłodzenie powierzchni Ziemi, które skupiało się na Grenlandii, ale miało wpływ na inne obszary.
Przed i po tym okresie ochłodzenia Mezopotamia miała klimat "ciepły i mokry". Ten klimat sprawił, że Mezopotamia stała się swego rodzaju "Ogrodem Edenu" na otaczającej pustyni. Klimat pozwalał na polowania i pastwiska lub koczowniczy pasterstwo.
