Przykładem dramatycznej ironii w "Juliuszu Cezarze" Williama Szekspira jest sytuacja, gdy Cezar zostaje ostrzeżony przed Idy marca przez wróżbitę. Dramatyczna ironia pojawia się, gdy publiczność wie o czymś, że postać nie wiedzieć. W tej scenie widz rozpozna, że Idy marcowe to dzień, w którym umiera Cezar, ale sam Cezar nie wie o tym i ignoruje ostrzeżenie, które skutkuje jego śmiercią.
Irony to termin w literaturze używany do opisania czegoś, co nie jest takie, jak się wydaje. Może to być sytuacja, miejsce lub dyskusja. Istnieje kilka rodzajów ironii: dramatyczne, werbalne, sytuacyjne i kosmiczne. Szekspir często używał ironii w swoich sztukach. Oprócz dramatycznej ironii, "Juliusz Cezar" zawiera ironię werbalną, kiedy publiczność wie, że przeciwieństwem tego, co mówi bohater, jest prawda. Marc Antony odnosi się do Brutusa jako honorowego człowieka, ale publiczność wie, że Brutus jest w gruncie rzeczy niehonorowy.
"Juliusz Cezar" został napisany około 1599 roku. Jest to jedna z historii Szekspira i opowiada o spisku przeciwko i zabójstwu Juliusza Cezara w 44 roku. Podczas gdy jest on postacią tytułową, Caesar pojawia się tylko w pięciu scenach całej gry. Większość gry składa się z Brutusa i jego współkonspiratorów.
