W "Juliuszu Cezarze" Williama Shakespeare'a, Brutus, mówiąc o swoich motywach przyłączenia się do konspiracji, uosabia ambicję, mówiąc: "Pokora jest drabiną młodych ambicji ... następnie wchodzi na drabinę odwracając się plecami". Ponieważ personifikacja przypisuje ludzkie działania lub ideały obiektom nieożywionym, postrzeganie drabiny jako "ambicji" to personifikacja.
To przypisywanie ludzkich cech lub działań przedmiotowi, zwierzęciu lub ideałowi obejmuje takie stwierdzenia jak "miasto ziewnęło, rozciągające się jak kot, a następnie zasnęło". Personifikacja nadaje charakteru piszącemu, wciągając czytelnika głębiej w fabułę. Taki przykład z "Juliusza Cezara" to stwierdzenie Marrulusa, że "Tiber drży pod jej brzegami" i straszliwy oddech Calpurni "... a groby ziewały i oddały swoich zmarłych."
