Najczęstszymi gatunkami drzewa szarańczy są czarna szarańcza, lub Robinia pseudoacacia, i szarańcza miód, lub Gleditsia triacanthos. Obie są rodzime rośliny Ameryki Północnej używane do kształtowania krajobrazu. Drzewa chleba zazwyczaj mają ostre kolce, ale niektóre odmiany szarańczy są bezkręgowe.
Szarańczy są odporne na strefy odporności roślin w Departamencie Rolnictwa USA od 4 do 9. Łatwo rosną w pełnym słońcu, ale nie tolerują dobrze cienia. Wolą głęboką, wilgotną, dobrze przepuszczalną glebę. Tolerują suszę, zagęszczoną glebę, sól i zanieczyszczenia miejskie, ale muszą być chronione przed mgłą solną przez pierwszy rok po posadzeniu.
Czarne szarańcze rosną do 80 stóp wysokości, ale częściej mają od 30 do 50 stóp wysokości, a ich dojrzałość osiąga 30 stóp. Te drzewa mają nieregularnie ukształtowany baldachim i są dobrym wyborem dla cieniowania roślin, które najlepiej radzą sobie z częściowym słońcem. Ich skupiska kwiatów są atrakcyjne dla pszczół. Czarne szarańcze wymagają regularnego przycinania w celu usunięcia frajerów.
Miód szarańczy osiąga dojrzałe wysokości od 30 do 40 stóp z nieco mniejszymi spreadami. Mają atrakcyjne jesienne liście, a odmiana "Suncole" może poszczycić się żółtymi liśćmi, gdy zaczyna się rozkwitać na wiosnę. Miodowa szarańcza produkuje słodkie owoce, które są atrakcyjne dla dzikiej zwierzyny, ale są brudne. Niektóre odmiany produkują bardzo niewiele strąków nasiennych, co czyni je dobrym wyborem na trawniki.
