Terminy literowe lub urządzenia używane w spektaklu "Juliusz Cezar" obejmują antytetyczne stwierdzenia, epimon, metonimię i anachronizmy. Antyteza jest stwierdzeniem, które zawiera sprzeczne idee obok siebie.
Przykładem antytez w grze jest fakt, że Brutus stwierdza, że nie kocha Cezara mniej, po prostu bardziej kocha Rzym. Epimon jest konstruowany poprzez ciągłe powtarzanie frazy. Na przykład, gdy Marc Antony odkrywa, że Brutus popełnił samobójstwo, a następnie lamentuje, że Brutus był honorowym człowiekiem wielokrotnie w swoim monologu.
Metonimia występuje wtedy, gdy słowo zostaje zastąpione innym słowem, które jest blisko związane z oryginałem. Przykładowa metonimia pojawia się w spektaklu, gdy Marc Antony prosi publiczność o pożyczenie mu uszu. Tłum rozumie, że Antony chce, żeby słuchali tego, co ma do powiedzenia.
Anachronizm jest terminem literackim, który odnosi się do czegoś, co jest nie na miejscu chronologicznie. Jest powszechnie stosowany w celu przekazania publiczności czegoś, z czym można się połączyć w obrębie historii. W akcie drugim "Juliusza Cezara" Brutus każe Kasjuszowi policzyć dzwonki zegara. Jednak zegary mechaniczne nie istniały w czasie odtwarzania. Podobnie, artykuł odzieżowy zwany dubletem jest wymieniony w pierwszym akcie. Rzymianie nie nosili dubletów. Jednak publiczność czasu Szekspira. Obrazy dostarczone dzięki użyciu tego słowa sprawiłyby, że publiczność odniosłaby się do czegoś znajomego, co z kolei sprawiłoby, że byliby bardziej zaangażowani w wydarzenia z gry.
