Wielka Brytania oficjalnie objęła Indie jako kolonię po stłumieniu Indyjskiego Buntu lub Rebelii w 1857 roku, a kraj ten później zdobył niepodległość w 1947 roku. XX-wieczny indyjski ruch niepodległościowy, dowodzony przez Mahatmę Gandhiego i składający się głównie z pokojowego oporu przeciwko brytyjskim rządom, poprowadził podział dawnej kolonii w niezależne narody Republiki Indyjskiej i Islamskiej Republiki Pakistanu w 1947 roku.
Chociaż w systemie bezpośrednich i pośrednich rządów brytyjskich po buntu w 1857 roku, brytyjska aneksja Indii była procesem przyrostowym, który rozpoczął się w poprzednim stuleciu, gdy strefa wpływów brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej wzrosła w odniesieniu do gospodarki Indii i polityka wewnętrzna.
Niektórzy historycy uważają, że większe zaangażowanie Brytyjczyków w Indiach Wschodnich w sprawy Indii, takie jak edukacja, kultura i reformy społeczne, było faktycznym początkiem rządów brytyjskich. Bunt z 1857 roku był odpowiedzią zbrojną na rosnące przejęcie indyjskiej polityki i społeczeństwa przez brytyjskie przedsiębiorstwo handlowe. Stłumienie buntu za pomocą siły doprowadziło bezpośrednio do formalnej deklaracji Indii jako brytyjskiej kolonii.
Początki indyjskiego ruchu nacjonalistycznego można przypisać powstaniu Indyjskiego Kongresu Narodowego w 1885 roku. Wzmożone wezwania do samorządności Indii przyszedł po I wojnie światowej, a po zakończeniu II wojny światowej, osłabiony wojną rząd brytyjski podzielił swoją byłą kolonię na samorządne państwa Indii i Pakistanu w 1947 r.
