Cztery starotestamentowe postaci uważane za głównych proroków, ponieważ ich książki są dłuższe to: Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel i Daniel. Dwunastu pomniejszych proroków to Joel, Amos, Micah, Habakuk i Zachariasz.
Izajasz jest nazywany prorokiem ewangelicznym, ponieważ wymienia słowo "zbawienie" 23 razy, podczas gdy inni ważni prorocy mówią o nim siedem razy. Izajasz napisał o zbawczej łasce Mesjasza.
Jeremiasz jest nazywany "prorokiem samotności" lub "płaczącym prorokiem", ponieważ Bóg nakazał mu, aby się nie ożenił. Jeremiasz wydał surowe ostrzeżenia o grzechu, ale także dał nadzieję, że ludzie będą pokutować. Odwołał się do Babilonu 164 razy, więcej niż reszta Biblii łącznie. Mówi się też, że napisał księgę Lamentacji.
Ezechiel pisał o grzechach Izraela, które były tak wielkie, że Bóg dozwolił na niewolę ludu w Babilonie, aby je naprawić. Ezechiel prorokował o zamiarze Boga, aby ustanowić nową teokrację dla skradzionej resztki ludzi, którzy wystarczająco pokutowali.
Księga Daniela mówi o jedynym prawdziwym Bogu, który zamierza przyjść i wyzwolić swój lud z ich niegodziwości. Bożym planem jest ustanowienie Mesjasza jako władcy Ziemi.
Drobni prorocy nie są uważani za mniej ważnych, ale nazywane są mniejszymi, ponieważ ich książki są krótsze. Wielu z nich skarży się na grzechy Izraela i szuka Nowego Przymierza, które zostanie ustanowione przez Mesjasza. Inni pomniejsi prorocy Starego Testamentu to: Hosea, Obadiah, Sofoniasz, Aggeusz i Malachi, oprócz Nahuma i Jonasza.
