Chrześcijańscy humaniści wierzą w koegzystencję wiary chrześcijańskiej i humanistycznych zasad, które obejmują prawa człowieka, takie jak wolność i godność. Chrześcijański humanizm opiera się na naukowym i racjonalnym uzasadnieniu dla życia, a nie na nacisk na nadprzyrodzone, które dominuje w większości religii. Chrześcijański humanizm rozwinął się w czasach starożytnych, podobnie jak większość religii, ale wywodził wpływ głównie z renesansu.
Chrześcijański humanizm formuje filozofie oparte na pojęciach Dobrego Samarytanina i oddzieleniu jednostek od teologii, koncepcję wywodzącą się od św. Pawła. Nacisk, jaki kładą na chrześcijańscy humaniści na uznanie unikalnych indywidualnych cech właściwych człowiekowi, jest zbieżny z centralnymi koncepcjami renesansowego humanizmu. Humanizm renesansowy ceni nauki i ziemskie doświadczenia, zdobyte przez zmysły, na autorytecie religijnym. Renesansowy ruch humanistyczny rozwinął się w odpowiedzi na sztywne rządy Kościoła katolickiego, który zdominował religijny krajobraz średniowiecznej Europy. Współczesny chrześcijański humanizm, sięgający XIX wieku, obejmuje liberalną gałąź religii chrześcijańskiej. Chrześcijańscy humaniści sprzeciwili się standardowym naukom Biblii oprócz tradycyjnych praktyk katolickich. Praktycy przyjęli humanistyczny pogląd na Boga i Jezusa, przypisując ludzkie cechy, aby uwydatnić emocje, uczucia i podobieństwo do rodzaju ludzkiego. Chrześcijański humanizm zyskał wielu zwolenników w XV wieku, zdobywając tytuł wybitnego ruchu intelektualnego.
