Przykład sytuacyjnej ironii w spektaklu "Juliusz Cezar" występuje w Akcie 3, Scena 1, kiedy Cezar ogłasza, że jest "stały jak Gwiazda Północna" krótko przed tym, jak został zabity przez Senatorów. Ironia sytuacyjna pojawia się, gdy wynik znacznie się różni od oczekiwanego.
W tym przykładzie sam Cezar jest ofiarą ironii sytuacyjnej, ponieważ w swoim porównaniu z Gwiazdą Północną sugeruje, że jest nieporuszony, stały i nieśmiertelny. W końcu jednak senatorowie udowodnią, że to nieprawda. Sytuacyjna ironia następuje także po śmierci Cezara. Senatorowie mają nadzieję pozbyć się Rzymu z nazwiska Cezara, zabijając go, ale pod koniec przedstawienia imię Caesar zmieniło się w tytuł dla wszystkich następnych władców Rzymu.
