Konfucjanizm powstał jako ideologia państwowa Chin po tym, jak cesarz Wudi z zachodniej dynastii Han zdecydował, że Chiny potrzebują etycznego systemu rządzenia. Konfucjanizm opiera się na złotej zasadzie: "Czego sobie nie życzysz dla siebie, nie rób innym ".
Gdy zawiodły tradycyjne chińskie zasady, chiński nauczyciel i uczony Konfucjusz dostrzegli szansę na poprawę. Uważał, że przywódca powinien pozostać pokorny, traktować naśladowców ze współczuciem i dawać przykład. Wierzył również, że lider może motywować ludzi, ucząc ich, jak żyć uczciwie i cnotliwie.
Filozofia Konfucjusza skupiała się na sześciu sztukach: łucznictwie, kaligrafii, obliczeniach, muzyce, prowadzeniu rydwanu i jeździe. Niewielu Chińczyków początkowo akceptowało jego idee, ale kontynuował nauczanie w Chinach. Niektórzy historycy twierdzą, że Konfucjusz miał nadzieję zdobyć wystarczającą władzę polityczną, aby przewodzić nowej dynastii, ale skupił się na nauczaniu po tym, jak jego ambicje zawiodły. Zmarł, zanim konfucjanizm stał się państwową ideologią Chin.
Konfucjanizm nie zyskał powszechnej popularności aż do końca dynastii Qin w 206 r. B.C. Dynastia Qin narzucała państwową ideologię legalizmu, która dawała imperatorowi absolutną władzę i stosowała sztywne interpretacje prawa. Ludność Chin oparła się legalizmowi i powoli przyjęła konfucjanizm. Chociaż cesarz Wudi chciał najpierw wzmocnić swoją władzę, zaaprobował konfucjanizm po odkryciu jego nauk. Wymagał od urzędników państwowych studiowania idei Konfucjusza i stosowania ich w prawie.
