Absolutny próg smaku odnosi się do minimalnej ilości smaku potrzebnej do wykrycia jej obecności w percepcji zmysłowej, zgodnie z University of Calgary. Progi te różnią się w zależności od różnych czynników, takich jak rodzaj bodźca , jak są mierzone, lepkość, temperatura, obecność innych bodźców smakowych i obszar języka, w którym wykryto smak.
Absolutne progi smaku zmieniają się również wraz z ekspozycją. Jeden przykład dotyczy solenia żywności. Kiedy ktoś soli, a następnie ponownie soli żywności w trakcie posiłku, potrzebna jest większa ilość substancji, aby utrzymać tę samą intensywność smaku, ponieważ wrażliwość języka na sól zmniejsza się z większą ekspozycją. Sposobem na uniknięcie tej nadmiernej ekspozycji jest smakowanie niesłonych potraw pomiędzy ukąszeniami.
Istnieją trzy podstawowe metody pomiaru absolutnego progu smaku. Uniwersytet Stanford ujawnia, że stężenie smaków można określić, podając podmiotowi dwie lub trzy próbki, z których jedna zawiera substancję smakową i drugą wodę. Podmiot jest następnie proszony o określenie smaku. Stężenia smaku są zmieniane podczas eksperymentu w celu ustalenia minimalnego progu. Podobna metoda mierzy próg rozpoznawania, który jest najmniejszą koncentracją, którą pacjent zgłasza o specyficznym smaku. Trzeci rodzaj eksperymentu, określany mianem pomiaru ponadprogowego, służy do ilościowego określenia intensywności bodźca smakowego. Trudność z tą metodą polega na tym, że jakościowy smak różni się w szerokim spektrum osób.