Szeregowa dynamika to styl muzyczny charakteryzujący się nagłymi zmianami głośności z miękkiego na głośny iz powrotem w utworze, wyjaśnia Artopium.com. Dynamika szeregowa ignoruje tradycyjne, powolne zmiany głośności crescendo i dekrescendo.
Dynamika tarasowa jest używana przede wszystkim w renesansowych i barokowych utworach klasycznych z uwagi na występowanie klawesynu w tych okresach. Klawesyn jest średniowiecznym instrumentem muzycznym podobnym do fortepianu, często skonstruowanym z dwiema klawiaturami, aby umożliwić większy zakres muzyczny. W przeciwieństwie do fortepianu, klawesyn nie jest w stanie wytworzyć subtelnych różnic w głośności. To ograniczenie jest odpowiedzialne za rozpowszechnienie dynamiki tarasowej w muzyce renesansowej i barokowej; ponieważ crescendo i decrescendos były generalnie niemożliwe, kompozytorzy zostali zmuszeni do zastosowania tego bardziej gwałtownego stylu.
Są jednak pewne nieporozumienia wśród naukowców na temat tego, jak szeroko stosowano dynamikę tarasową. Według muzykologa Roberta Doningtona, muzycy barokowi ciągle zmieniają objętość, bez zapisu, za pomocą dość wyrafinowanych metod. Na przykład muzyk może tworzyć subtelne wariacje głośności za pomocą większej liczby klawiszy naraz, ponieważ im większa liczba używanych klawiszy, tym głośniej brzmi akord. Pomimo tych argumentów, jasne jest, że dynamika tarasowa była coraz rzadziej wykorzystywana w miarę upływu czasu, co sugerowało, że są one normą w muzyce baroku. Wraz z postępem muzyki notacja głośności stawała się coraz bardziej złożona, co sugerowało, że w przeszłości stosowano znacznie prostsze zmiany głośności.
