"Sonnet 30", angielskiego poety Edmunda Spensera, opowiada o namiętności mężczyzny wobec kobiety, która nie odwzajemnia jego uczuć. Relacja między nimi jest opisana przede wszystkim przez porównanie i metaforę. Miłość mężczyzny jest porównywana do płonącego ognia, podczas gdy serce kobiety jest porównywane do lodu; ku frustracji mówiącego, jego żarliwość nie może stopić jej rezerwy.
Wiersz obraca się na paradoksie. Mówca stara się zrozumieć, w jaki sposób jego dążenie do ukochanej sprawia, że staje się zimniejsza w stosunku do niego: "Cóż więcej cudownego można powiedzieć, /że ogień, który wszystko topi, powinien twardnieć lód." W świecie naturalnym ogień topi lód , dlaczego ta sama zasada nie jest prawdziwa w sprawach sercowych?
Zdjęcia są kluczowym elementem wiersza; mówca jest zdezorientowany i cierpiący, a ból, który znosi, ujawnia się poprzez trzeźwe użycie języka opisowego. Zastanawia się, dlaczego zamarznięte serce ukochanego nie chłodzi jego zamiłowania do niej, jak gdyby było to zgodne z prawami natury. Zamiast tego, ku jego udręce, stwierdza "że spalam znacznie więcej we wrzącym potem", potężne użycie obrazów dotykowych.
Poprzednik sonetu Szekspira, ustrukturyzowana, rytmiczna forma wybrana przez Spense'a służy zilustrowaniu konfliktu pomiędzy potężnymi elementami ognia i lodu. Po schemacie rymowania ABAB BCBC CDCD EE, cykliczny, powtarzalny wzór odzwierciedla stały konflikt, który głośnik odczuwa, chcąc czegoś, czego nie może mieć.
