Językiem figuratywnym w "Hamlecie" Williama Shakespeare'a jest symboliczny lub metaforyczny język używany przez dramaturga do wyrażania motywacji, uczuć i działań bohaterów. Język taki jest najbardziej wylewny i poruszający przez główną postać Hamlet, ale jest również szeroko stosowany przez inne postacie, takie jak Ofelia, Gertruda, Król Klaudiusz, Poloniusz i duch ojca księcia Hamleta.
Język figuratywny jest skuteczny ze względu na sposób, w jaki bogato sugeruje istotę postaci bez bezpośredniego stawiania rzeczy, co jest dramatycznie tępe i pozbawione napięcia. Na przykład, gdy Hamlet odczuwa zarówno samobójcze, jak i apatyczne nastroje, nie mówi: "Och, chciałbym umrzeć właśnie tutaj". Byłoby to nie do zapomnienia, a nie dramatyczne i powszechne. Zamiast tego mówi: "Och, to zbyt zbyt mocne ciało będzie topniało, topi się i samo staje się rosą."
Poprzez ekspresję tego symbolicznego języka publiczność nie tylko rozumie znaczenie pierwotnej intencji, ale także wiele innych sugestii na temat charakteru Hamleta, takich jak dyskomfort związany z jego obecną istotą, jego "zbyt mocne ciało" (uwaga magia powtarzających się "zbyt"), jego romantycznych pojęć (samobójstwo wyrażone w pięknej, inspirowanej naturą wyobraźni) i wielu innych przejawów jego charakteru.
Podobnie, gdy Hamlet czyni sprawę jasną matce porównując swojego wuja i ojca, nie stwierdza, że jest wzorowy, a drugi jest zrujnowany, a nawet ten jest boski, a drugi jest po prostu napuszony nikt. Zamiast tego, jak zauważył No Sweat Shakespeare, Hamlet pojechał do domu z absurdalnością wyboru matki przez wujka nad ojcem, porównując "Hyperion do satyra". Tylko głupiec porównałby potężnego boga z pożądliwym leśnym stworzeniem. Poza tym, że różnica jest znana publiczności, Hamlet nazywa matkę głupcem, nie robiąc tego bezpośrednio. Taka głębia i bogactwo nie są możliwe w przypadku niefiguratywnego języka.
