Wielka narracja jest ideą wszechstronną w zakresie włączenia historii i wiedzy. Innym słowem na wielką narrację jest "metanarratywny". Termin "meta" oznacza, że jest to w zasadzie opowiadanie o historii: opis zbioru opisów.
Termin wielki narracja został pierwotnie ukuty przez Jean-Francois Lyotard. Jego dzieło z 1979 roku, "Postmodernistyczny warunek: raport o wiedzy", krytykuje zasadność wielkich narracji i ich roszczenia do objęcia całości wiedzy na dany temat.
Przykłady wielkich narracji to takie filozofie jak demokracja, marksizm i oświecenie. Argument Lyotarda jest taki, że w postmodernistycznym świecie te filozofie już nie istnieją. Zamiast tego mniejsze, bardziej szczegółowe narracje zawierają więcej wody.
