Poezja dramatyczna to poezja napisana specjalnie dla teatru. Ten rodzaj poezji może często mieć charakter liryczny, na przykład gdy postać w spektaklu nadaje dramatyczny monolog.
Dramatyczne monologi są bardzo powszechną postacią poezji dramatycznej. W dramatycznym monologu mówca mówi o wyimaginowanym słuchaczu, więc nie mówi wprost do czytelnika. Ten rodzaj poezji dobrze pasuje do dramatycznego kontekstu, ponieważ postacie w przedstawieniu teatralnym często mają małe przemówienia, w których adresują wyobrażonego słuchacza, a w wielu przypadkach publiczność wypełnia tę rolę. Ten rodzaj poezji może mieć w sobie jakość utworu, wykorzystując elementy liryczne lub nawet wykorzystując bardziej narracyjną strukturę. W ten sposób dramatyczny monolog i poezja dramatyczna w ogóle nie ogranicza się do skojarzeń z dramatem i teatrem. Zamiast tego dramatyczna poezja pojawia się w wielu różnych kontekstach, wykorzystując wiele różnych poetyckich urządzeń i wariacji w kontekście dramatycznego medium.
Niektóre klasyczne przykłady dramatycznych monologów, w szczególności, to "Moja ostatnia księżna" Roberta Browninga "The Love Song of J. Alfred Prufrock" T.S. Eliot i "Killing Floor" autorstwa Ai. Przykładami poezji dramatycznej mogą być: "Po wysłuchaniu Walca przez Bartoka" Amy Lowell, "Bitwa bardów" Theocritusa, "Sługa dla sług" Roberta Frosta lub "Dama i malarz" Roberta Browninga.
