St. Teresa z Avila została kanonizowana jako święta za jej bezinteresowną pracę polegającą na reformowaniu klasztorów i klasztorów w dążeniu do doskonałości chrześcijańskiej. Św. Teresa z Avili wierzyła, że zakonnice i mnisi w służbie Bogu powinni żyć życiem wiary, prostota i ubóstwo. Aby rozszerzyć swoją reformację zakonu karmelitów bosych, Teresa odbyła długie, żmudne podróże wozem wołu.
W późniejszych latach życia świętej Teresie udało się znaleźć i regularnie odwiedzać 17 klasztorów w Hiszpanii. Te zakonnice podążały za zreformowaną wersją życia karmelitańskiego, które stworzył i promowała św. Teresa. W tym czasie założyła również 15 nowych klasztorów tego samego porządku. Święta Teresa nieustannie znajdowała się pod śmiertelnym zagrożeniem ze strony hiszpańskiej inkwizycji i tych, którzy sprzeciwiali się jej naukom modlitwy kontemplacyjnej, ubóstwa i miłości w służbie Bogu. Mimo to kontynuowała nauczanie i napisała kilka książek o swojej wierze i praktykach. Święta Teresa wierzyła, że dusza wstąpiła do nieba w ciągu czterech etapów: oddania serca, oddania pokoju, oddania zjednoczenia i oddania ekstazy lub zachwytu. Zmarła w wieku 67 lat w 1582 roku. Od jej śmierci jej ciało zostało ekshumowane kilka razy i stwierdzono, że jest nietknięte. Części jej ciała zostały pokazane na całym świecie. Została kanonizowana w 1622 przez papieża Grzegorza XV.
