Biała rewolucja w Indiach, znana również jako "Operacja powodziowa", była planem trzech faz przez Krajową Radę ds. Rozwoju Mleczarzy, mającą na celu ożywienie produkcji mleczarskiej w Indiach, aż Indie stały się samowystarczalne w mleku. Program odniosła tak duży sukces, że w 1998 r. Indie były największym na świecie producentem mleka.
Pierwsza faza Białej Rewolucji miała miejsce w latach 1970-1980. Aby ją sfinansować, Unia Europejska ofiarowała sprzedany posmarowany olejem i odtłuszczonym mlekiem w proszku. Ta faza powiązała najlepsze indyjskie regiony produkujące mleko z głównymi obszarami metropolitalnymi w celu zorganizowania i przyspieszenia produkcji. Drugi etap, od 1981 do 1985 r., Zwiększył liczbę regionów produkujących mleko z 18 do 136 oraz poszerzył miejskie rynki zbytu dla sprzedaży mleka. Do końca 1985 roku istniało 43 000 spółdzielni mleczarskich i 4 250 000 producentów mleka. W trzeciej fazie, w latach 1985-1996, wzmocniono infrastrukturę, rozszerzono też spółdzielnie mleczarskie. Ponadto położono nacisk na weterynaryjne usługi opieki zdrowotnej, usługi w zakresie pasz i sztucznej inseminacji, edukację członków oraz badania i rozwój w zakresie zdrowia i żywienia zwierząt.
Według oficjalnej strony internetowej Indyjskiego Krajowego Zarządu ds. Rozwoju Mleczarstwa, celem Białej Rewolucji było nie tylko zwiększenie produkcji mleka, ale także zapewnienie milionom ludzi na obszarach wiejskich zatrudnienia, dochodów i rozwoju.
