Robert E. Lee był dowódcą Armii Północnej Wirginii podczas większości amerykańskiej wojny domowej. Jeden z najważniejszych generałów wojny, przywództwo Lee uniemożliwiło Północnej Armii Potomaku zdobycie Richmond i okupująca Virginię, przedłużając rebelię Południa.
Robert E. Lee rozpoczął wojnę jako doradca wojskowy Jeffersona Davisa, pierwszego i jedynego prezydenta Skonfederowanych Stanów Ameryki. Lee został dowódcą Armii Północnej Virginii, gdy jego pierwotny dowódca, generał Joseph E. Johnston, został ranny w bitwie pod Seven Pines w maju 1862 roku. W lutym 1865 roku Lee został mianowany generałem naczelnym armii Konfederatów, ale pozycja Konfederacji pogorszyła się zbyt daleko, by nominacja Lee mogła zmienić wynik wojny.
Był odpowiedzialny za najsłynniejsze klęski poniesione przez armie Unii, w tym Bitwy Siedmiu Dni, Drugie Toro, Fredericksburg, Chancellorsville i Cold Harbour.
