W średniowieczu rolą króla była rola feudalnego władcy, naliczającego podatki (w jedzeniu, pracy lub pieniądzu) za korzystanie z jego ziemi, uchwalanie prawa i wydawanie kar. Kwota ziemia posiadana przez króla była bezpośrednim pomiarem jego mocy.
Regiony należące do króla znajdowały się głównie wokół królewskiego zamku. Dalszy teren zazwyczaj byłby utalentowany dla członków klasy szlacheckiej, którzy pobierają podatki w imieniu króla, jednocześnie wydobywając pracę od miejscowych chłopów dla własnej korzyści.
W ten sposób król był w stanie zabezpieczyć lojalność stosunkowo odległych terytoriów. Ofiarowanie ziemi Kościołowi było w międzyczasie uważane za ważny środek do uzyskania łaski u Boga.
Chociaż królowe istniały w średniowieczu, ich rola różniła się od roli króla. Ich podstawową funkcją było rodzenie męskich spadkobierców oraz organizowanie królewskich uroczystości i bankietów. Rzadko zdarzało się, ale czasami królowa musiała przejąć obowiązki rządzenia królestwem męża, choć zwykle była to tylko tymczasowa miara.
Życie króla było niezwykle uprzywilejowane, charakteryzujące się eleganckimi ubraniami, cennymi klejnotami i rozrywkami, takimi jak polowanie i rozrywka przez jego dworskich błaznów lub trubadurów.
